Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Όσα δεν φτάνει η αλεπού...

Η στάση των Ελλήνων απέναντι στις ΗΠΑ θα μπορούσε να εξηγηθεί με διάφορους τρόπους. Ωστόσο εγώ τείνω να πιστέψω πως πρόκειται για ζήλεια. Τόσο «κοινωνική» ζήλια όσο και ζήλια για την εξουσία της Αμερικής. Μια βαθειά και άγρια ζήλεια για όσα η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ή να γίνει. Με λίγα λόγια η Αμερική είναι η χώρα που λατρεύουμε να μισούμε (μετά την Τουρκία). Γιατί το λέω αυτό; Γιατί απορροφούμε με μανία όλα όσα παράγει η Αμερική, υλικά προϊόντα, προϊόντα πολιτισμού ακόμα και τρόπο σκέψης. Θέλουμε να είμαστε αυτοί που με τόσο μένος μισούμε, ακριβώς επειδή δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Πίνουμε κόκα κόλα, αγαπάμε τις ταινίες του Χόλυγουντ και θέλουμε σπίτι με λευκό ξύλινο φράχτη. 
Κατά τα άλλα σιχαινόμαστε τις ΗΠΑ και ότι αφορά αυτές, και προβαίνουμε σε δηλώσεις του στυλ «άξιζαν αυτό το χαστούκι οι Αμερικανοί» και καίμε την Αμερικανική σημαία. Για ότι μας πάει στραβά φταίει η Αμερική και για ότι γκάφες κάνουμε πάλι ή Αμερική φταίει. Κατά καιρούς έχει ακουστεί ακόμα και η άποψη ότι όταν η Ελλάδα ήταν παγκόσμια δύναμη η Αμερική ήταν χερσότοπος. Πηγάζει η άποψη αυτή από ένα βαθύ απωθημένο άραγε; Ίσως από μια «μεγάλη ιδέα» που είχαν και έχουν οι Έλληνες για την Ελλάδα και η οποία δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, για αυτό οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ότι αρνητικό αφορά στην Αμερική και εξαιρετικά πρόθυμοι να είμαστε επιφυλακτικοί σε ότι μπορεί να είναι καλή η Αμερική. Όταν όμως η ζήλεια αυτή φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να αμφισβητούμε γεγονότα και να χαιρόμαστε με τον πόνο άλλων λαών είμαστε απλά μνησίκακοι.

Μ.Χ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου